Η οικονομική ανέχεια είναι… κοινωνική αναπηρία

Kατανοώντας τις επιπτώσεις της οικονομικής ανέχειας και πώς αυτή μπορεί να λειτουργεί ως κοινωνικό εμπόδιο

από Alexandros Metaxatos
317 προβολές 6 λεπτά ανάγνωση

Μεγάλωσα τη δεκαετία του 50 σε χωριό και η έννοια του χρήματος δεν είχε κάποια σημασία για μένα.

Στο μικρό καφενείο – μπακάλικο (λίγο απ’ όλα) του πατέρα μου, το συνηθισμένο νόμισμα ήταν το χάρτινο πενηνταράκι και οι τρύπιες δεκάρες. Τι αξία είχε ένα χάρτινο πενηνταράκι (μισή δραχμή); Πέντε τσιγάρα χύμα έθνος (στούκας), ένας Ελληνικός καφές, μία φραντζόλα ψωμί, ένα ούζο με ελιά για μεζέ, μία λίτρα ζάχαρη (δεν είχαμε κιλά ακόμη).

Ο κόσμος λεφτά δεν είχε, έτσι όταν ερχόταν ο ταχυδρόμος, το χωριό γιόρταζε. Όλο και κάποιος συγγενής μετανάστης ή ναυτικός (δεν υπήρχε οικογένεια χωρίς έναν τουλάχιστον μετανάστη ή ναυτικό) θα ‘χε στείλει ένα γράμμα με διπλωμένο μέσα ένα δεκαδόλλαρο, πολλά λεφτά. Στο χωριό αν είχε ένας, λίγο πολύ είχαν και οι άλλοι.

Ξέραμε όλοι ποιος είχε και ποιος όχι και θυμάμαι τον πατέρα μου, που είχε ένα τεφτέρι (τετράδιο) και έγραφε τα μπιστιού (βερεσέ ή πίστωση όπως θα λέγαμε σήμερα)

Κάθε 3 -4 μήνες το ξεφύλλιζε και μετά βλαστημώντας το έσκιζε και ξεκίναγε καινούργιο, φτου και από την αρχή, όπως λέγαμε παιδιά.

– Τι τα γράφεις αφού δεν τα εισπράττεις, του έλεγα όταν άρχισα να καταλαβαίνω τι γινόταν.

 - Έτσι πρέπει, αυτοί δεν το ξέρουν, ότι το σχίζω.

 - Και γιατί το σχίζεις και δεν το κρατάς κάπου φυλαγμένο;

 - Γιατί πρέπει να το ξεχάσω και εγώ.

Η δεκαετία του 60 με βρήκε στη μεγάλη πόλη το Αργοστόλι μαθητή Γυμνασίου.

Εκεί τα ολίγα μακαρόνια με μπόλικη σάλτσα από το μαγέρικο των αδελφών Τζιβρά, με 4 φέτες ψωμί γέμιζαν το στομάχι μας με 1,5 δραχμή. Κουλούμωσέ το ωρέ, φώναζε ο ψηλός ο Σπύρος ο Πετράτος, του Διονύση στη κουζίνα, μη το τσιγκουνεύεσαι. Και εκείνος πάντα χαμογελαστός δεν το τσιγκουνευόταν. Να ‘σαι καλά Διονύση με τα αδέλφια σου.

Στου Γιακουμάτου, στην πλατεία, στα ποδοσφαιράκια εμείς δεν μπορούσαμε να πάμε, γιατί δεν είχαμε λεφτά να παίξουμε, ευτυχώς όμως υπήρχε για εμάς ο Μπουργέτος με το μπακαλικάκι και το ποδοσφαιράκι στο διπλανό δωμάτιο. Εκεί ο γιός του ο Νικόλας, πιτσιρίκος, αλλά αετός – ανίκητος στο παιχνίδι αυτό, τον… προπονούσαμε.

Το πιο ωραίο ήταν με τον Μπόζο, τον ιδιοκτήτη του κινηματογράφου REX

 Στο ταμείο αυτός έκοβε τα εισιτήρια. Χαζεύαμε εμείς δήθεν τις φωτογραφίες στο ταμπλό.

 Αφού είχε αρχίσει το έργο και δεν πηγαίναμε για εισιτήριο, ήξερε πως δεν είχαμε τις 3.5 δραχμές.

 - Ελάτε αφήστε ότι έχετε, και στον εξώστη χωρίς φασαρία, ήσυχα ωρέ.

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; 

Γιατί σήμερα ζουν άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο και δεν είναι παιδιά που ήμασταν εμείς και το καλαμπουρίζαμε.

Εμείς δεν είχαμε καλύτερη ζωή και τη χάσαμε, έτσι μεγαλώσαμε και άλλοι χειρότερα. Δεν κάναμε συγκρίσεις, όλοι το ίδιο είμασταν. Ένα μπάλωμα ή δύο στο παντελόνι δεν είχε σημασία. (Τώρα είναι της μόδας χα χα χα δεν το ξέραμε τότε)

Σήμερα υπάρχουν άνθρωποι στην ανέχεια που μεγάλωσαν στην αφθονία. Άτομα που δεν στερήθηκαν και δεν στέρησαν από τους δικούς τους ότι επιθυμούσαν. Άνθρωποι που ξαφνικά η έλλειψη έγινε κανόνας στη ζωή τους, χωρίς οι ίδιοι να αισθάνονται ότι έκαναν κάτι γι’ αυτό.

Από την μια στιγμή στην άλλη συρρικνώθηκε το εισόδημα τους ή μηδενίστηκε γιατί έκλεισαν το μαγαζί τους και από πάνω είναι και χρεωμένοι σε εφορία, ταμεία κ.λπ.

 Άλλοι αναγκάσθηκαν να βγουν στη σύνταξη υπολογίζοντας ότι θα τα καταφέρουν και με λιγότερα.

– Δε βαριέσαι, κρίση είναι θα περάσει, ας κάνουμε υπομονή.

Η κρίση δεν πέρασε, η σύνταξη πετσοκόφτηκε πολλές φορές η υπομονή έγινε κατάθλιψη, η κατάθλιψη έφερε απελπισία και η απελπισία οδήγησε άλλους σε αυτοχειρία και άλλους σε …κοινωνική αναπηρία.

Η Dr Pert σπουδαία ψυχίατρος – ερευνήτρια, έκανε ένα πείραμα με ένα ποντίκι σε ένα κλουβί.

Με γυμνό καλώδιο με ηλεκτρικό ρεύμα άγγιξε το ποντίκι και εκείνο την πρώτη φορά τινάχτηκε και πετάχτηκε απέναντι στον τοίχο του κλουβιού του. Τη δεύτερη φορά το ίδιο, αλλά την τρίτη και τέταρτη φορά το τίναγμα του ήταν μικρότερο. Την ένατη φορά το ποντίκι δεν αντέδρασε καθόλου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πόναγε, αλλά είχε βεβαιωθεί ότι ήταν μάταιη η παραμικρή προσπάθεια.

Οι οικονομικά ανάπηροι χρειάζεται να ξυπνήσουν από το λήθαργο που τους έχει ρίξει το καθεστώς με τα απανωτά κτυπήματα του.

Συζητήστε υπομονετικά μαζί τους και φυτέψτε τους τον σπόρο της ελπίδας να βρουν ξανά τη χαμένη τους ταυτότητα και να πάρουν πίσω τη ζωή τους.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν χρειάζονται ελεημοσύνες. Η ελεημοσύνη είναι ”νοητικό ναρκωτικό” που εθίζει το άτομο να περιμένει τη δόση του. Η αυτοπεποίθηση του έχει πιάσει πάτο. Η αυτοεικόνα του είναι θολή. Σε αυτά χρειάζεται βοήθεια. 

Έχει ανάγκη από ενθάρρυνση, ευκαιρίες για δράση, να ξεκινήσει να παράγει ξανά έργο. Οποιοδήποτε έργο που θα τον ξεκολλήσει από τον βάλτο της απραξίας του.

Δεν πιστεύω στους μακροχρόνιους άνεργους, νομίζω ότι είναι άτομα που θέλουν να επιβάλλουν υπηρεσίες που η κοινωνία δεν χρειάζεται. Συνήθως είναι εγωιστές και ο εγωισμός είναι μικρή αυτοεικόνα. Πιστεύω σε αυτούς που προσαρμόζουν τις υπηρεσίες τους στις ανάγκες της κοινωνίας. Αυτοί είναι χρήσιμοι και για αυτό αμείβονται.

Ένα μεγάλο πανό στην είσοδο μιας παραγκούπολης στη Γουατεμάλα γράφει.

«Το ότι δεν έχεις τίποτε, δεν είναι λόγος να μην κάνεις τίποτε» 

Και αυτοί αντέδρασαν. Έφτιαξαν από τα σκουπίδια στη χωματερή που ζούσαν μουσικά όργανα και έπαιξαν μουσική, έκαναν και συναυλία και έγινε παγκόσμιο γεγονός με χιλιάδες επισκέπτες.

Η έννοια της ασφάλειας και της μονιμότητας έχουν χάσει πια τη σημασία που τους δίναμε κάποτε. Οι ρυθμοί της εξέλιξης έχουν επιταχυνθεί τόσο που οι περισσότεροι αδυνατούν να προβλέψουν τη συνέχεια.

Στο τελευταίο μου βιβλίο ”Το μέλλον ήρθε πιο νωρίς” για υπότιτλο έχω. ”Αν νομίζεις ότι ξέρεις τις απαντήσεις, η ζωή σου αλλάζει τις ερωτήσεις”.

Δεν επιζητώ να είμαι πάση θυσία ασφαλής και να κάνω το ίδιο πράγμα ακόμα και αν δεν είναι απαραίτητο. Προτιμώ να ζω ανασφαλής, αλλά με τη βεβαιότητα πως ότι και αν γίνει, θα μπορώ να προσαρμόζομαι κάθε φορά με τον καλύτερο τρόπο. Προσαρμογή μπορεί να σημαίνει και αντίσταση. Δεν μπορώ να φαντασθώ τον εαυτό μου δεδομένο.

Δεν είμαι προβλέψιμος και δεν αισθάνομαι ΜΟΝΟΣ… Πιστεύω πως υπάρχουν και άλλοι σαν και εμένα και δεν με ενδιαφέρει αν είναι πολλοί, αρκεί να ενωθούμε, τότε μόνο θα έρθει η αλλαγή.

 Οι κοινωνίες αλλάζουν από τις θετικά σκεπτόμενες μειοψηφίες και όχι από τις παθητικές, ουδέτερες ή αρνητικές πλειοψηφίες.

 Είμαι εδώ πάντα επικοινωνώντας τις απόψεις μου και όποιος θέλει επικοινωνεί μαζί μου.

You may also like

Αφήστε ένα Σχόλιο

🍪 "Γεια σας! Χρησιμοποιούμε Cookies για να βελτιώσουμε την εμπειρία σας στο ταξίδι αυτοβελτίωσης - πατήστε 'Αποδοχή' για να συνεχίσετε ή 'Απόρριψη' αν προτιμάτε την αυτοβελτίωση χωρίς Cookies!" Αποδοχή Απόρριψη