Η συνειδητοποίηση του ”παιχνιδιού” που κάνουμε με το εσωτερικό συνειδητό μας, είναι πολλές φορές αρκετή για να μας κάνει να αντιληφθούμε την πραγματική αιτία των αρνητικών συναισθημάτων που έχουμε για τους άλλους, τις ενοχές αλλά και την οργή και τους καταπιεσμένους θυμούς μας που πολύ συχνά εκτονώνονται σαν εκρήξεις ηφαιστείων.
Όσο συνεχίζουμε να κατηγορούμε κάποιον άλλον για το αρνητικό συναίσθημα που νοιώθουμε εμείς, είμαστε μέσα στο ”παιχνίδι” και δεν θέλουμε να απαλλαγούμε από αυτό το συναίσθημα. Απωθούμε τα συναισθήματα η τις αναμνήσεις που δημιουργήθηκαν από κάποιο γεγονός που μας έκανε να νοιώσουμε ντροπή, αυτοκριτική, ενοχή γιατί όλα αυτά μας πονάνε αλλά δεν τα εξαφανίζουμε. Απλά παραμένουν σαν αγκάθι μέσα μας και εμφανίζονται σε κάθε ευκαιρία.
Σήμερα η ψυχιατρική επιστήμη αποδέχεται σαν μια βασική αιτία καρκίνου, τις απωθημένες, καταπιεσμένες, ”ξεχασμένες” στιγμές γεγονότων της παιδικής μας ηλικίας, που μας έκαναν τότε να νοιώσουμε πολύ άσχημα, βιώνοντας αρνητικά συναισθήματα που ”τυπώθηκαν” μέσα μας, απόρριψη, εγκατάλειψη, ενοχή, ανικανότητα κλπ.
Η προβολή σαν αντίδραση
Η παραδοχή ότι εμείς είμαστε η κύρια πηγή της δυστυχίας μας, μας επιτρέπει να μην επιλέγουμε αρνητικά συναισθήματα τα οποία προβάλλουμε σε κάποιον άλλον και με τα οποία απωθούμε τα δικά μας, αφού άλλος είναι η αιτία που πονάμε.
Με άλλα λόγια μετακινώντας το πρόβλημα από το ”υποφέρω γιατί ο άλλος φταίει” στο …Αποφασίζω να μην θεωρώ τον άλλον υπεύθυνο για τα δικά μου συναισθήματα και ΕΠΙΛΕΓΩ να μην υποφέρω.
Αυτό σημαίνει ότι, συγχωρώ και αυτόν και εμένα από όλη την εμπλοκή και απαλλάσσομαι αυτόματα από την άρνηση δίνοντας ευκαιρία εκτόνωσης.
Ξέρω πολλοί θα αντιδράσουν και δεν θα συμφωνήσουν, γιατί ο εγωιστικός τους εαυτός τους δεν τους το επιτρέπει.
Να γνωρίζετε όμως, ότι ο εγωισμός είναι μια μονομερής αντίληψη της ύπαρξης μας που τις περισσότερες φορές υποδηλώνει χαμηλή αυτοεκτίμηση και φόβο για το ποιοι είμαστε πραγματικά.
Η συγχώρηση του εαυτού μας για όλα τα αρνητικά συναισθήματα που έχει νοιώσει στο παρελθόν αλλά και για αυτά που ακόμα εμφανίζονται στην καθημερινότητα του, είναι αυτή που θα τον απαλλάξει από τις κύριες αιτίες της δυστυχίας του. Έχουν παρατηρηθεί αμέτρητες περιπτώσεις ιατρικών ”θαυμάτων” σε ασθενείς που πάλευαν με την πάθηση τους σε τελικό στάδιο διάγνωσης και με ελάχιστο προσδόκιμο ζωής. Οι άνθρωποι αυτοί ανέκαμψαν και απαλλάχθηκαν εντελώς από το πρόβλημα μετά από ενεργητική συγχώρηση του εαυτού τους και όσων μέχρι πρότινος θεωρούσαν υπεύθυνους για την κατάσταση τους.
Όταν προβάλλουμε λοιπόν, σε κάποιον άλλον αυτό που δεν θέλουμε να έχουμε, αναγνωρίζοντας πώς αυτός έχει τις ιδιότητες που εμείς αρνιόμαστε και που είναι η αιτία για ό,τι φοβερό μας συμβαίνει. Άρα αυτός φταίει και πρέπει να τιμωρηθεί για να νοιώσουμε ασφαλείς. Βρήκαμε συνεπώς τον αποδιοπομπαίο τράγο και εμείς μπορούμε να ησυχάσουμε, αφού άλλος χρειάζεται να αλλάξει και όχι εμείς. Εμείς έχουμε δίκιο!
Θα έλεγα πως ένα κριτήριο για το ότι προβάλλετε στους άλλους τα δικά σας, είναι όταν αντιληφθείτε πως επικρίνετε κάποιον για το παραμικρό. Το συναίσθημα που συνήθως συνοδεύει την προβολή και την επίκριση είναι ο θυμός. Κάθε φορά που θυμώνετε να θυμάστε:
Μάλλον εσείς προβάλλετε την δική σας ενοχή.
Η θυματοποίησή μας ξεκινά από την παραδοχή ότι, οι άλλοι μας προκαλούν θυμό, οργή, ενοχή και φόβο. Αν δεχτούμε ότι αυτά τα συναισθήματα είναι δικά μας, όπως και τα θετικά που νοιώθουμε, τότε μπορούμε να απαλλαγούμε από το ρόλο του θύματος.
Μερικοί άνθρωποι παρόλο που ελκύουν συνήθως παρόμοιους ανθρώπους και τα γεγονότα στη ζωή τους επαναλαμβάνονται με εκπληκτική ομοιότητα, δεν αναρωτιούνται μήπως τα προκαλούν οι ίδιοι. Αν οι άλλοι δεν σας εκφράζουν την αγάπη τους, αναρωτηθείτε μήπως και εσείς κάνετε το ίδιο. Αν νιώθετε προδοσία, ίσως και εσείς να έχετε προδώσει άλλους. Αν προσελκύετε άτομα με θυμό, ψάξτε γιατί και εσείς μπορεί να κρύβετε πολύ ανέκφραστο θυμό μέσα σας.
Αυτό που διαπίστωσα στη δική μου ζωή, είναι ότι αυτοί που με αναστατώνουν πιο πολύ είναι εκείνοι που σε επίπεδο ψυχής με στηρίζουν περισσότερο.
Μου επιτρέπουν να ”δω” το πρόβλημα και να το αντιμετωπίσω. Με διδάσκουν με κάποιο τρόπο να εξελιχθώ και δεν σημαίνει ότι, αν δεν είχαν εμφανιστεί δεν θα είχε εμφανιστεί και το πρόβλημα. Το πρόβλημα, όπως το ΚΑΘΕ ΠΡOΒΛΗΜΑ, είναι ο δικός μου σταθμός διαδρομής, όπως και ο δικός σας, αυτός που μας χρειάζεται για να περάσουμε στον επόμενο και θα μας φέρει πιο κοντά στο τελικό προορισμό μας, την OΛOΚΛΗΡΩΣΗ.
